Hallo allemaal,
Even een berichtje uit de Weezenhof in Nijmegen.
Onze tien maanden jonge Carlijnemijn doet het heel goed,
de laatste anderhalve week heeft ze niet zo veel eetlust.
Volgens Julius krijgt ze gewoon te veel lekkers en laat
daarom haar brokjes staan (zou heel goed kunnen). Foei
vrouwtje, er wordt aan gewerkt!
Alleen, als ze me aankijkt met die verbaasde blik van haar
smelt ik sneller als ijs (en dat weet ze heel goed).
Los laten lopen is (en was) voor mij een groot probleem,
ik durfde het gewoon niet aan, zag allemaal doem scenario's,
wat als, etc.
Nou vorige week ben ik, na veel overleg met andere baasjes en
een dosis gezond verstand, begonnen met haar op rustige velden
met riem en al los te laten.
Carlijn pakt gelijk het uiteinde van haar riem in de bek en begint
als een dolle rond te rennen.
Ze komt tot mijn verbazing wel steeds terug, met lekkers natuurlijk.
Het hart klopt me nog steeds in de keel!
Vanmorgen, gewapend met een zakje kleine blokjes kaas, het bos in
(achter ons huis) denkende van dit is toch te gek,
ze is mijn vierde hond en ze liepen allemaal los!
In het bos kom je vrijwel altijd hondenmensen tegen en vandaag was dat
niet anders. Vrouwtje van Milou, golden retriever van twaalf jaar,
stokdoof, maar luisteren als geen ander.
Nou daar ging Carlijn, helemaal los, van de lijn af dus!
Rennen, vliegen, hollen helemaal gek.
Een grote modderzooi in dat bos het vloog ons zowat om de oren.
Niet erg, volgens mijn medewandelaarster is de dweil niet voor niets
uitgevonden, ze heeft groot gelijk.
Het is wonderlijk maar Lijnemijn komt elke keer terug zolang wij maar
hoog genoeg lopen te kirren en met kaas blokjes zwaaien.
Kortom, een geweldige wandeling.
Helemaal los door het bos (rondje kost ongeveer een uur) en ook nog
terugkomen om aangelijnd te worden bij de weg.
Harstikke te gek toch, morgen gaan we weer,
Heel veel groetjes en tot hoors
Gerti, knufs van ons snuitertje!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten